چکیده
صنعت میگو در سالهای اخیر با چالش بزرگی روبرو بوده است بطوریکه بر اثر بیماری ویروسی، اکثر مزارع به حالت نیمه فعال یا غیرفعال درآمده‌اند. ماهی سی باس به دلیل رشد سریع، تحمل شوری و توانایی در پذیرش غذای فرموله به عنوان گزینه‌ای که پتانسیل احیاء این مزارع را دارد انتخاب شد. در این راستا به صورت آزمایشی در مجتمع پرورش میگو چوئبده آبادان از خرداد لغایت آذر 1396 که شامل 9 استخر 7000 مترمربعی در 3 تیمار با 3 تکرار،3 تیمار با تراکم‌های 12000، 13500 و 15000 قطعه با وزن اولیه 40 گرم، در هکتار ذخیره‌سازی شد. فاکتورهای فیزیکو شیمیایی آب، دما، pH و اکسی‍ژن به صورت مداوم، زیست سنجی به صورت 3 هفته یک‌بار و شاخص‌های تغذیه ای و رشد که شامل ضریب رشد ویژه (SGR)، ضریب تبدیل غذایی (FCR)، افزایش وزن (WG)، میزان کارایی پروتئین (PER) و درصد بازماندگی SVR)) موردبررسی قرار گرفت. وزن نهایی پس از 175 روز در تیمارهای مختلف وزن نهایی تراکم‌های 2،1 و 3 بترتیب 14/9±17/749، 5/9±5/763 و 3/8±5/662 اختلاف معنی‌داری را نشان دادند (P<0.05). ضریب تبدیل غذایی در تیمارهای 2،1 و 3 بترتیب 03/0±39/1، 05/0±42/1 و 06/0±45/1 و درصد بازماندگی نیز در تیمارهای2،1و3 بترتیب 46/1±84/83،86/0±54/82 و 87/0±21/86 اختلاف معنی داری را نشان داد (P<0.05). با توجه به نتایج بدست‌آمده در تیمارهای مختلف، تراکم متوسط 13500 قطعه در هکتار در استخرهای خاکی میگو بهترین کارایی را در این پژهش نشان داد که می‌تواند به عنوان یک الگویی در پرورش بکار گرفته شود.