ساختار مدیریت دانش در سازمانها و موسسات پروژه محور و تحقیقاتی
مدیریت دانش پس از انفجار اطلاعاتی و ورود بشر به عصر دانش اهمیت یافت و به این ترتیب دانش (به ویژه دانش متکی بر فناوری اطلاعات) خود را به عنوان مهمترین سرمایه کشورها و سازما نها مطرح نمود. دانش عنصری برآمده از اطلاعات که خود محصول ترکیب داده هاست می باشد و به دو صورت ضمنی و صریح یافت میشود. سازمان ها به دلایل متعدد که هدف نهایی اش افزایش سرمایه دانشیشان است به مدیریت دانش سازمانی روی آوردهاند و برای این امر از متخصصان دانش بهره میگیرند.
سازمان های پروژه محور همواره در خطر از دست دادن دانش سازمانیشان متعاقب انحلال تیمهای پروژه هستند.
ریشه مدیریت دانش از دوتحول بنیادین یعنی "کوچک سازی" و "توسعه فناوری " حاصل شده است. در دهه هشتاد، کوچک سازی شرکتها که راهبرد مناسب کاهش هزینه های بالا و افزایش سود بود، منجر به از دست رفتن دانش با اهمیت شد زیرا کارکنان با ترک سازمان، دانشی را که طی سال ها و در طول کار آموخته بودند، با خود می بردند. با گذشت زمان سازمان ها برای نگهداری از اطلاعات و تجارب با ارزش خود و حفظ کارکنان دانشی برای تضمین بقای شرکت راهبرد مدیریت دانش را اتخاذ نمودند. از سوی دیگر فناوری و امکان دسترسی مشترک به اطلاعات و دانش در سرتاسر سازمان و فراتر از آن، در سرتاسر جهان از عوامل هدایت کننده مدیریت دانش محسوب می شود.
مدیریت دانش، که در بدو امر برآمده از فناوری اطلاعات بود با گسترشی که در دهه اخیر داشته، امروزه فناوری اطلاعات را به یکی از زیرمجموعه های خود بدل نموده است. بسیاری از متخصصان فناوری اطلاعات، امروزه مدعیان اصلی مدیریت دانش محسوب می شوند که این امر جدا از اقبال عمومی به مدیریت دانش، نشان دهنده ارتباط تنگاتنگ، وابستگی و پیوستگی مدیریت دانش با فناوری اطلاعات است.
سیستم های خبره(AI) ، هوش مصنوعی و سیستم های مدیریتی(KBMS) دانش محور ، سیستم های حمایت از تصمیم(DSS)، پایگاه های داده، شبکه گسترده وب و دهها تکنولوژی دیگر در بسط و به کارگیری مدیریت دانش سیهم هستند.